Πολλοί σύγχρονοι κοινωνιολόγοι φωνάζουν ξανά την (προφανή για πολλούς) άποψη ότι οι αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους ανθρώπους διαμορφώνουν την κοινωνία. Ειδικά το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα συνενώθηκαν τρεις ισχυρές διαδικασίες οδηγώντας σε μία νέα κοινωνική δομή που βασίζεται κυρίαρχα στα δίκτυα. Είναι συγκεκριμένα, (1) οι ανάγκες της οικονομίας για ευελιξία στη διοίκηση και για παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, του εμπορίου και ίσως της παραγωγής, (2) οι απαιτήσεις των κοινωνιών για ελευθερία και ανοιχτή επικοινωνία, (3) η αλματώδης πρόοδος στους υπολογιστές και στις επικοινωνίες. Σαν συνέπεια το γνωστό μας διαδίκτυο από μέσο επικοινωνίας έγινε ο μοχλός για μία νέα κοινωνία και μία νέα οικονομία.
Παρά τη διεισδυτική του ικανότητα του Διαδικτύου, είναι γεγονός ότι η γλώσσα του, η δυναμική του και οι όποιοι περιορισμοί του δεν είναι ακόμα πραγματικά κατανοητοί. Εκλαϊκευτικές φλυαρίες και μελλοντολογικές προφητείες, πατώντας στο χώρο που αναγκαστικά καλύπτεται αργά από την αξιόπιστη έρευνα, οδήγησαν σε μία ταλάντωση μεταξύ απόψεων ενός εκπληκτικού μέλλοντος αφενός και αρνητικών ουτοπιών αφετέρου.

Απόσπασμα από άρθρο του καθηγητή Π. Σπυράκη στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 27 / 11 / 2005.
Μπορείτε να βρείτε το πλήρες άρθρο μέσω της ηλεκτρονική υπηρεσίας της εφημερίδας πατώντας εδώ (27/11/2005 - σελίδα Α26)